اوضاع اقتصادی و صنعتی در حوزه حمل و نقل چند سال اخیر چندان مطلوب نبوده و رانندگان با مشکلات متعددی دست و پنجه نرم کرده اند. حقیقت اینکه چالش های پیش روی رانندگان کامیون به چند عامل مرتبط است:
رکود اقتصادی و کاهش حجم بار حمل و نقل کالا در سال های اخیر که منجر به کاهش درآمد رانندگان شده است.
افزایش بی رویه تعداد رانندگان سنگین در بازار کار که رقابت را تشدید و فشار بر درآمد را بیشتر کرده است. بخشی از این افزایش تعداد رانندگان به دلیل ورود رانندگان اتوبوس به این حرفه بوده است.
مسائل مرتبط با بیمه، رفاه و امنیت شغلی رانندگان که همواره دغدغه اصلی آنان بوده است.
در چنین شرایطی، دولت به دنبال تمهیداتی برای مدیریت جریان ورود رانندگان به این بخش است که از جمله آن، احتمالا تغییر در شرط سنی رانندگی کامیون است. اما نکته مهم اینکه دولت و متولیان باید به فکر راهکارهای جامع تری برای بهبود معیشت و شرایط کاری رانندگان باشند. از جمله می توان به حمایت های مالی، بهبود دسترسی به بیمه و تامین اجتماعی، ارتقای امنیت و رفاه شغلی، آموزش و مهارت افزایی، و تنظیم بازار کار در این حوزه اشاره کرد.
تنها با یک رویکرد جامع و فراگیر می توان به بهبود واقعی شرایط رانندگان کامیون دست یافت. امیدوارم مسئولان این موارد را در نظر گرفته و برای حل چالش های موجود گام های موثری بردارند.
در این گزارش چند نکته مهم قابل توجه است:
کمبود راننده در حمل و نقل جاده‌ای مسافری به حدی رسیده که مدیران شرکت‌های تعاونی مسافربری آن را با واژه “بحران” توصیف می‌کنند. تعداد رانندگان اتوبوس در این دوره به نصف کاهش یافته است. بخشنامه سازمان راهداری برای استخدام رانندگان بازنشسته نیز این وضعیت بحرانی را تأیید می‌کند. بسیاری از رانندگان اتوبوس به سمت کار در ناوگان باری و کامیون رفته‌اند. این مساله باعث شده اتوبوس‌ها بدون راننده بمانند. این کاهش شدید تعداد رانندگان اتوبوس از سال 97 و با شروع دوران کرونا آغاز شده است. بعد از پایان کرونا نیز، بسیاری از رانندگان اتوبوس به سمت رانندگی کامیون رفتند یا شغل خود را تغییر دادند.
در مجموع، کمبود شدید نیروی رانندگی در بخش حمل و نقل مسافری جاده‌ای به یک بحران تبدیل شده است که ریشه آن در مهاجرت رانندگان اتوبوس به سمت کار در کامیون‌ها نهفته است.
